Tot halverwege de jaren tachtig van de vorige eeuw was wiet en dan met name de Nederwiet een redelijk onschuldig genotsmiddel met relatief milde effecten, zowel als drug als overlast.
Van oorsprong gold Nederwiet als een goedkope thuisteeltoplossing. Het THC-gehalte van deze wiet was lager dan de wiet uit warmere landen en werd als genotsmiddel dus als inferieur subsitituut beschouwd. Studenten van de Landbouwuniversiteit Wageningen gingen echter onderzoek verrichten naar de concentratie THC en andere stoffen en waren in staat om het gehalte hiervan te verhogen. De plant is als studie-object geschikt, omdat hij erg makkelijk groeit.
De landbouwvelden van Wageningen stonden in die tijd soms dan ook vol met deze planten. De bereikte ‘goede’ studieresultaten sloegen over naar de markt. Hierdoor werd het THC-gehalte in Nederwiet in de jaren 90 en 2000 verhoogd naar ongebruikelijk hoge waarden, vele malen hoger dan de Afghaanse wiet en andere wietsoorten die voordien als hoogwaardig beschouwd werden. (deel bron)
Mede door de goede naam en kwaliteit van de Nederwiet, de relatief makkelijke manier van groeien en het ruim voorhanden zijn van een afzet markt door het nederlandse gedoogbeleid maakten dat de omzet van nederwiet groeide en daardoor de aandacht trok van de georganiseerde misdaad.
Werd de teelt vroeger door de wat alternatieveling gedaan, of studenten die experimenteerden, tegenwoordig is wiet kweken big business, waar de onschuld al lang van af is.
Criminelen pakken de teelt, financiering en distributie professioneel aan. Daarbij worden overvallen op concullega’s niet geschuwd en zijn afrekeningen onderdeel van het ‘bedrijfsproces’.
Door de schijnbaar makkelijke manier van geld verdienen stappen steeds meer mensen in de teelt van wiet, waarbij de resultaten vaak niet overeenkomen met de verwachtingen.
